Santiago de Compostela

Hier ben ik nog weer even. Jullie hadden nog een afsluitend verhaal te goed van me en nog wat foto´s.

Nadat ik de camino voor mezelf in de kathedraal had afgesloten, heb ik Cristina en Martin opgezocht. Gedrieën hebben we op een terrasje van de zon genoten en later nog wat door de stad en het park gewandeld. Heerlijk weer was het.

's Avonds hebben we ons te goed gedaan aan wat tapas (salpicón en gepofte aardappels met saus). Nadat ik de rugtas had overgebracht naar het pension, met Cristina nog een bak leut gehaald en weer een lang en goed gesprek had. Daarna zijn we naar de bushalte gewandeld, zodat ik wist hoe laat ik de volgende dag de deur uit moest. Vervolgens voor de derde keer afscheid genomen van haar en Martin (we bleven elkaar steeds weer tegenkomen).
Op de kamer eerst de rugtas leeggehaald, alles weggeknikkerd wat ik niet meer nodig had en daarna weer zo ingepakt dat ik de volgende dag het minste werk zou hebben tussen opstaan en weggaan. Het was weer even wennen met al die geluiden van de stad die 's nachts gewoon doorgaan.

De volgende morgen bij de bushalte werd duidelijk dat de vulkaan op IJsland weer een aswolk had uitgespuugd. We zouden wel zien tot hoever we richting Nederland konden komen.
In de bus naar het vliegveld zat ik naast een Australische. Ook zij bleek vrijwilligerswerk te doen in een hospice (zoals bijna alle andere dames met wie ik tot een diepgaander gesprek kwam. Frappant hè?) Toen we in Barcelona uit het vliegtuig stapten, stelden we onszelf ook nog even aan elkaar voor :-). Zij heette Gabrielle. "Hé wat leuk, mijn zoon heet Gabriel."
"Da's nou grappig" vond zij "mijn dochter heet Clara". Toeval? Nee, natuurlijk niet!

Het vliegtuig naar Amsterdam was zoals verwacht uitgevallen, maar uiteindelijk lukte het me om op een vlucht in te checken die diep in de nacht vertrok. Blij toe, want in Barcelona heeft men nog niet van makkelijke stoelen voor gestrande reizigers gehoord. Bij de gate waren op één na alle restaurantjes gesloten en laten sommige daarvan nou ook bankjes hebben! Ik lag net een uurtje te pitten, toen een schoonmaakster een hoop stampei maakte. Dit kon toch allemaal niet! Wie dachten we wel niet dat we waren! Ze had de politie gebeld, dus we konden maar beter maken dat we wegkwamen!

Ik besloot me slapende te houden en pas op te staan als oom agent me kwam arresteren. Jammer voor de schoonmaakster, maar ik vermoed dat hij het te druk had. Om een uur of 3 konden we in het vliegtuig stappen. Iedereen was vrijwel direct onder zeil. Ik kwam weer bij mijn positieven toen er gemeld werd dat we gingen landen.

Toetje

Iedere wandelaar heeft zo zijn eigen redenen om aan een dergelijke tocht te beginnen.
Er zijn mensen zoals ik, die de tijd nemen en redelijk op hun gemak de camino afleggen.
Dan zijn er de sportievelingen; zij leggen grotere afstanden af. Petje af voor ze, want dat is best een zware klus. Weer anderen zijn meer geïnteresseerd in de culturele aspecten.
Men kon ook de bagage van begin- naar eindpunt van een etappe laten brengen en zelf alleen met de noodzakelijkste dingen op pad te gaan. Deze vorm is ideaal voor mensen die niet gemakkelijk lopen of door zwakke rug of schouders de bagage niet zo'n eind kunnen sjouwen. Heb zelfs iemand in een rolstoel en een ander met een rollator gezien. Voor deze groep mensen was een comfortabeler overnachting geboekt in een pension.

En dan waren er nog de "Camino-toeristen". Zij kwamen ergens onderweg met een bus of taxi aanrijden, haalden een stempel in kerk of kroeg, om vervolgens met hetzelfde vervoersmiddel weer te vertrekken. Rond de tijd dat de pelgrims in de herberg aankwamen, verschenen ze weer ten tonele om een stempel op hun credencial te laten zetten. De nacht brachten ze door in hotel of pension.
Dan kun je je afvragen: wie houden ze nu eigenlijk voor de gek? Als er een parallel is tussen het bewandelen van de camino en je levenspad, zullen deze wandelaars waarschijnlijk ook zo met de moeilijkheden in hun eigen leven omgaan: er met een grote boog omheen lopen...

Wil ook nog even terugkomen op mijn 2 blaartjes. De eerste kwam dus doordat ik een stukje plastic rond de tenen had gevouwen; eigen schuld, dikke bult.

De tweede had ik ook aan mezelf te danken. Voor iedere rechtgeaarde wandelaar is het gesneden koek, maar ik ben vrij nieuw op dat gebied. (Zwak excuus, maar alla.) Op die bewuste dag liep ik vrijwel de hele etappe over een asfaltweg, links zoals ons dat geleerd is als er geen voet- of fietspad is.
Maar door de bolling van de weg, werd er op die teen elke keer weer extra druk uitgeoefend. Ik had gewoon zowel aan de linker- als aan de rechterkant van de weg moeten lopen. Suf hè? We hadden het er nota bene nog over gehad thuis! Maar door schade en schande.....
Nu vergeet ik het nóóit meer, haha!

Graag wil ik nog al degenen bedanken die berichtjes hebben achtergelaten. Dan zat ik met mijn vermoeide lijf achter een PC en dan kikkerde ik toch zo op van die dingen. En zeker na het overlijden van Rosi deed het me erg goed.

Maar ook wil ik nog Yvonne (fysiotherapeute), Paulus (orthop. schoenmaker), Majory (pedicure en donateur van de "hulpstukken") en alle begeleiders van het Vitaliteitscentrum Heliomare bedanken. Met zijn allen hebben ze ervoor gezorgd dat ik in de juiste conditie was en dat ik ondanks de probleemvoeten praktisch een pijnloze voettocht heb kunnen maken. Allemaal hartstikke bedankt, merci, gracias, danke, enz. enz.

Ik ben nu bezig met nog een leuk onderdeel: het collecteren van de sponsorgelden. Heel leuk werk moet ik zeggen. Er zijn mensen die spontaan het bedrag verhogen of verdubbelen. Geweldig toch! Ik had wel gehoopt dat het een succes zou worden, maar dit overtreft mijn stoutste verwachtingen. Het bedrag hou ik nog even voor me, want nog niet alles is binnen. Te zijner tijd laat ik jullie via deze site weten hoeveel we met zijn allen bijelkaar gekregen hebben. Alle goede gevers: HEEL HARTELIJK BEDANKT!! Hiervoor kunnen een hoop leuke dingen gedaan worden tijdens de eerstvolgende (boot)reizen.

En nu moeten jullie niet denken dat jullie van ons af zijn.
Nico vertrekt op 10 juni om de Camino Francés te gaan lopen vanaf de noordkant van de Pyreneeën. En ook hij heeft hier een sponsortocht van gemaakt t.g.v. Mensen voor Mensen.
Dus wie de kans heeft gemist om te doneren tijdens mijn voettocht, kan in de herkansing bij Nico. Alleen heeft hij véél meer kilometers en etappes af te leggen, t.w. 900 km en 37 etappes.
Tweede helft juli ga ik weer naar Santiago om daarna samen met hem de afsluitende etappes naar Finisterre en Muxia te lopen.

Wie op de hoogte wil blijven van Nico's belevenissen, kan hem volgen via zijn site: http://nico-van-st-jean-pied-du-port-naar-santiago-de-compostela.reismee.nl/

17e etappe: van Monte do Gozo naar Santiago de Compostela

Vandaag was het laatste stukje van de camino, de wandeling zit er dan op.

Iemand bij ons op de slaapzaal had zijn wekker al op kwart voor 6 gezet. Dan kun je wel proberen om nog door te slapen, maar met al dat geritsel en gerommel lukt dat toch niet meer. Beter is het dan om op te staan en lekker kalmaan te doen (alsof ik dat al niet de hele tocht gedaan heb...).

Nog voor zonsopgang was ik buiten. Het was lekker fris, windstil en alweer een aubade van de vogels. Het had iets sereens om zo te wandelen op weg naar de kathedraal door de nog stille straten van Santiago.

Bij aankomst bij de kathedraal stond het hele voorplein vol met paarden en hun berijders en het geklik-klak was niet van de lucht. Je verwacht van alles, maar dit niet. Nadat ze vertrokken waren, eerst even de tijd genomen om alles tot me door te laten dringen.
Daarna doorgelopen naar Oficina de Peregrinos om daar de compostela in ontvangst te nemen, de oorkonde dat ik de camino naar behoren heb afgelegd. Een poort verder kon ik mijn rugtas en de stokken in bewaring geven, zodat ik me nu zonder lasten door de stad kan bewegen. Op het moment dat ik weer op straat stond, kon ik met de stroom mensen mee de kathedraal in voor de pelgrimsmis. Daar werd o.a. het bekende wierookvat door de kerk heen en weer geslingerd en werd genoemd hoeveel pelgrims er uit welke streken en landen waren aangekomen.
Na afloop van de rumoerige mis (tot op het laatst bleven er mensen binnenkomen) ben ik in eenzelfde stroom weer mee naar buiten gewandeld. Nadat de missen geweest zijn, ga ik weer terug om in alle rust nog wat kaarsen op te steken voor iedereen die dat nodig heeft. Dan neem ik ook nog even de tijd om bij alle gebeurtenissen stil te staan.

Morgen ga ik weer terug naar Nederland. De komende dagen zal ik de laatste foto´s nog opladen en een aantal andere vervangen voor een groter exemplaar.

Ik wil graag iedereen bedanken voor de aanmoedigingen, de support, het medeleven en alle digitale knuffels. Het heeft me erg veel goed gedaan en me geholpen op momenten dat ik het nodig had.
Vanuit een zonnig Santiago de Compostela groet ik jullie met mucho cariño y un abrazo fuerte. (vrij vertaald: liefs en een dikke knuffel).

16e etappe: van Pedrouzo naar Monte do Gozo

Allereerst heel erg bedankt voor jullie medeleven, dat doet me goed hier in Spanje. Dan is internet inderdaad een uitkomst en voel je je gesteund, ook al zit je ver weg.

Monte de Gozo: berg van vreugde. Tja wat zal ik daar over zeggen. De berg komt aan haar naam vanwege de vreugde die men voelt, omdat hiervandaan het einddoel in zicht zou zijn.

Vanaf het monument op het hoogste punt is dat niet meer te zien, omdat iemand in zijn oneindige wijsheid een paar jaar geleden heeft besloten daar coniferen te planten. Die zijn inmiddels zo gegroeid, dat een goed zicht op de stad ontnomen wordt.

Heel gemengde gevoelens heb ik. Aan de ene kant de voldoening dat het er inderdaad bijna op zit, aan de andere kant het onwerkelijke gevoel dat Rosi er niet meer is. De hele dag is ze nauwelijks uit mijn gedachten geweest. Bizar is het dan, als je dan evengoed alles ziet, hoort en beleeft. En er nog van geniet ook! De vogels lijken harder en vaker te zingen, soms laten ze zichzelf even zien. Zoals die koekoek, die dagenlang wel te horen was maar onzichtbaar bleef. Vandaag zag ik hem. Ik voel het leven, heel intens.

Het weer is goed: het is droog en de zon en de bewolking wisselen elkaar af. Het is ook iets warmer; een graad of 16-17. Toch had ik af en toe best moeite met de wandeling, het wilde allemaal niet zoals voorheen. Dan leek het inderdaad of ik Rosi hoorde: ´´Nou kom op, tante, je laat je toch niet kennen. Gewoon doorgaan hoor!´´ En het hielp, dan ging ik weer. Misschien was de wens de vader van de gedachte, maar ik koester het.

In Villamaior heb ik in m´n eentje op een picknickplaats gezeten. Er kabbelde een beekje tussen het hoge gras, zien kon je hem bijna niet.

Iemand had op een van de tafels fruit en brood in een plastic zak neergelegd: een maaltijd voor de pelgrim. Goede camino!

Ontroerend vond ik dat, dat iemand dat zomaar deed, en misschien wel elke dag opnieuw.

Morgen de laatste 5 km en dan zit het er op. Dat zal een vreemde gewaarwording zijn. Niet meer hoeven plannen òf en hoeveel eten en drinken ik mee moet nemen voor onderweg. Of ik rustigaan kan vertrekken of al om 8 uur op pad moet zijn. Ik zal het wel ondervinden allemaal...

Rosi

Het vorige verhaal had ik al eerder geschreven, anders was het me nu niet meer gelukt.

Vanmiddag hoorde ik van Nico dat mijn nicht Rosi vannacht aan een hersenbloeding is overleden. Daar ben ik behoorlijk stuk van.

Ik heb besloten om toch door te gaan naar Santiago, maar nu met een andere intentie. Deze Camino Primitivo draag ik op aan Rosi.

15e etappe: van Arzúa naar Pedrouzo

Bij het wakker worden goot het van de lucht, bij het ontbijt regende het rustig,na vertrek miezerde het nog 10 minuten en begon zelfs de zon te schijnen. Niet zo lang, hoor, niet meteen overdrijven. Een minuut of 10 ongeveer. Daarna liep ik weer in de mist en begon het weer te regenen. Dit herhaalde zich zo een paar keer. Steeds weer piepte die zon ertussendoor.

Het is maar goed dat ik inmiddels ervaring heb met blubberpaden, want vandaag was het glij, glis en glibberen voor gevorderden. Bijjjjjna ouderuit, maar net op tijd het evenwicht hervonden.

Ook nog een knie van een Mexicaanse jongeman gemagnetiseerd op een net even droog moment. Weet nog niet in hoeverre hij ermee geholpen was. Er zijn meerdere herbergen in de buurt en ik weet niet in welke hij zich gemeld heeft.

Ik zit nu in Pedrouzo. De herberg in Santa Irena heb ik gewoon gemist. Maar gelukkig was dit maar 2 km verder.

Verder valt er weinig nieuws te melden. O ja, toch: hier in dit deel van Spanje hebben ze echte scharrelkippen. Die wandelen het hele dorp door en leggen netjes thuis in het eigen hok hun eitjes. Wat zullen die lekker zijn!

14e etappe: van Melide naar Arzúa

Vannacht mochten we in de Palacio de Congresos slapen, omdat de eigenlijke herberg tot half mei gerenoveerd werd. Een echt Palacio nog wel. Bleek het gewoon een sporthal te zijn. En koud dat het daar was! Ze hadden wel een paar afscheidingen gemaakt, zodat je een soort kamers kreeg waarin 10 stapelbedden stonden. Maar die hele grote deur bleef wel tot ´s avonds 11 uur open. En het was al niet zo warm buiten... Maar gelukkig heb ik een heel goeie donzen slaapzak en zolang ik daarin lag, had ik het geen moment koud. Maar ja, een mens moet wel eens plassen, hè, en vannacht zelfs 2 keer. Brrrrrr!
Vanmorgen toen ik tegen een aantal mensen zei: "tot vanavond in Arzúa" hoorde ik pas dat de herberg daar dicht was en dat de volgende pas in Santa Irene was. Dat zou dan een etappe worden van ruim 31 km. Nou, toedeledokie, ik dacht het effe niet!
Ik kon ook naar Ribadiso, een afstand van bijna 12 km, dan zou ik er morgen 19 moeten. Of ik kan ergens in de buurt van Arzúa proberen onderdak te vinden in een pensionnetje. Ik zou wel zien hoe het zou lopen.

Het weer was ´s morgens overigens prima, fris maar mèt zon. Dan is het lekker om nog een paar km mee te pakken. Heb zelfs nog even uit de wind op een terrasje gezeten, heerlijk!

Ik was net weer op pad toen we zagen dat een koe ging bevallen. Ik had de tijd (althans die nam ik), dus we hebben het allemaal op ons gemak gevolgd. Moeder koe deed het allemaal zelf; ze had geen hulp van buitenaf nodig. Schitterend om daarvan getuige te mogen zijn.
Al met al hebben we daar ruim een uur gestaan en gezeten (er was een picknick-tafel vlak naast) totdat het jonge kalf op eigen benen stond. Was blij dat ik weer kon gaan lopen, want er stond een dun windje en de zon was inmiddels achter de wolken verdwenen.

Ik moet wel wennen aan al die mensen die ik nu onderweg tegenkom, zeker na de rust van de Camino Primitivo waar ik soms de hele dag geen andere pelgrim zag. Ik heb het geluk dat ik nog een plekje heb gevonden in een privé-herberg in Arzúa. Ziet er ongeveer net zo uit als één van de staat, maar i.p.v. 5 betaal ik nu 10 euro voor een overnachting. Maar dan krijg ik wel een sloop om m´n kussen en zit er papier in de handdoekenautomaat.

Morgen dus naar Santa Irene en dan verder doseren tot Santiago de Compostela.

Al degenen die a.s. weekend op vakantie gaan: een heel fijne tijd, goed weer, enz. enz. en we spreken elkaar weer na terugkomst.

Gegroet maar weer gij allen!

13e etappe: van San Román naar Melide

Toch maar besloten voor de tocht in een keer naar Melide, in plaats van via Palas de Rei naar Melide in 2 etappes. Vanmorgen om 8 uur vertrokken. Het was het fris, droog en... de zon scheen! Minstens anderhalf uur. Deze route was een mengeling van kleine asfaltweggetjes tussen de boerderijen door en de "primitieve" weggetjes. Onderweg veel boeren en boerinnen gezien die op het land werkten, vaak nog met handgereedschap. Na een verder droge ochtend begon het rond het middaguur te regenen.

Na een goed halfuur dacht ik een barretje te zien (er zou helemaal niets zijn, maar soms is er eigen initiatief van de bewoners). Terwijl ik nog aan het twijfelen was, klonk een stem vanuit het huis van een jonge vrouw die vroeg of ik een kop koffie wilde. Ja lekker!
Binnen gekomen, werd ik opeens een jaar of 40 in de tijd teruggeworpen: hippietijd op Ibiza. De geur van wierook kwam je tegemoet en er hingen kunstwerken in verschillende stadia aan de muur. De vrouw - Mapi - maakte van leer sierraden en tasjes en er hingen doeken van India-katoen/sjaals in de ruimte.

Blijkt dat ze de boel aan het opknappen zijn. En toch de voorbijgangers wat te eten en drinken aanbieden. Buiten was het de laatste tijd te nat, dus zijn ze maar binnen begonnen. Toilet en douche bevonden zich nu achter de sjaals, net als de trap naar boven. Verschillende bevriende kunstenaars hielpen haar met deze grote klus en maakten en samen iets heel moois van. Mapi vertelde dat een van de honden - er waren er 4, allemaal even lief - een jong had van een week oud. De overige 5 pups hadden het helaas niet overleefd. Ik mocht hem ook even vasthouden. Zo schattig, zo´n beestje. (Nico, weet je zeker dat je echt niet aan een hondje wil?)
Ze had ook een soort logboek waarin haar vrienden en voorbijgangers zoals ik wat konden schrijven. In alle talen stonden er bedankjes voor de gastvrijheid, soms met tekeningen erbij. Ik heb er een klavertje 4 bij geplakt en haar nog veel geluk toegewenst in het leven, maar ook met de verbouwing. Ze heeft nog een mooie, kleurige "stempel" in mijn credential gezet.

Nadat ik afscheid had genomen, werd het praktisch meteen droog. Ik liep een hele tijd na te genieten van de gastvrijheid van Mapi en haar vrienden Carlos en Diogo. Met een heerlijk licht gevoel heb ik de rest van de etappe afgelegd. Wat fijn dat er nog zulke mensen bestaan en dat ik ze net tegenkwam toen ik nodig aan een rustpauze toe was.

Heb ook nog 2 klavertjes 5 gevonden. Vind het wel een goed idee om ze aan de nieuwe hoofdleiders van de bootreis te geven: de eerste 4 blaadjes staan symbool voor het geluk, de vijfde voor de wijsheid (heb ik net ter plekke bedacht...)

Nog maar een paar korte etappes te gaan en dan zit het erop. Ik zal er niet meer vanuit gaan, dat het makkies worden, die les heb ik inmiddels ook gehad,haha! Maar het grootste deel van deze klus zit erop. En dan mag ik gaan collecteren . Mochten er mensen zijn die niet weten waar dit over gaat, dan kunnen ze e.e.a. nalezen in het hoofdstuk "Sponsortocht voor Mensen voor Mensen".
Tot de volgende keer maar weer.