Mede omdat we wisten dat Antonio, Cynthia en Lupe in Muxia waren, zijn we in alle vroegte opgestaan. Dan zouden we ook nog wat meer tijd met elkaar hebben.
Terwijl we in de haven een bak koffie en thee dronken, begon het hevig te regenen. Ik mocht de poncho aan en Nico de regenjas die we de dag ervoor aangeschaft hebben (ik dacht toen dat het een poncho was, had ik ook in m´n handen gehad). Voordat we goed en wel de straat uit waren, was het praktisch droog. Omdat de lucht nog te donker was om goed te kunnen onderscheiden of het wel of niet regenwolken aan de hemel waren, hebben we het plastic spul nog maar even aangehouden.
Dat duurde totdat ik moest. Even ter verduidelijking: ik ben namelijk een rechtgeaarde De Reus, en in die familie werkt de doorstroming het best als er even geen WC in de buurt is. (Het zit tussen de oren, ik weet het...) Tussen de anijsplanten dan maar, een prima luchtverfrisser op natuurlijke basis! Ik vermoed dat ik iets verkeerds gegeten had, want ik mocht ook nog een keer tussen de varens en aan de rand van een weiland. Zonder luchtverfrisser.

Het eerste uur viel er af en toe een spetje regen, maar daarna was het echt over. Het was een schitterende wandeling, meestal door het bos. Toen het nog donker was, hoorde je heel voorzichtig een vogel gaan fluiten. Naarmate het lichter werd, kreeg die steeds meer bijval, totdat het er overweldigend vogelkoor om je heen was. Je wordt er als het ware in gedompeld.

Bij deze etappe waren de "stralen" van de schelp naar beneden gericht. Een pijl in het verlengde wees naar M (Muxia) en de pijl terug naar F (Finisterre, of Fisterra in Gallego).
De varens waren inmiddels flink gegroeid, zo rond de 1 m hoogte.

Als je in het bos om je heen keek, zag je ook die zee aan varens, heel apart. Daarbij kwam er in een bepaald gedeelte ook het ruisen van de zee. We zagen hem toen nog niet, maar horen deden we hem wel. Ook gingen we door boerendorpjes, maar veel levende zielen hebben we onderweg niet gezien.

Hele stukken gingen we over paden waar stortbuien hun sporen hadden achtergelaten: takken, stenen, hopen dennennaalden, eucalyptusbladderen en -schil van de bast, en diepe geulen door het water uitgesleten. Hier moet je niet lopen als het schemert of donker is, want je breekt geheid je nek. Het was overal vochtig, mogelijk door mist of dauw, maar het kan ook zijn dat we achter de regenbui aanliepen. De geur was heel intens. Behalve de gewone bosgeuren ook de geur van bloemen (best wel veel kamperfoelie). Ik denk dat ik er toch weer één gaan aanschaffen.
Halverwege hebben we in Lires gepauzeerd. We moesten daar een stempel halen, anders kregen we de laatste niet in Muxia.

Toen we aan de koffie zaten, werden we al ingeseind door medepelgrims die in omgekeerde richting gingen, dat we moesten pootjebaden.
En dat klopte: een goeie kilometer verder moesten we een watertje over. Er lagen heel grote blokken steen in, zodat het een soort zebrapad was. Alleen met wat grotere tussenstukken en niet allemaal boven water. Mijn schoenen maar uitgedaan en op mijn blote kakkies erdoor. (Sorry Henk, aanhouden was geen optie, want m´n bagage was er nog ff niet en m´n andere sokken hingen aan Nico´s rugtas te drogen.) Bij een paar stenen kwam het water tot halvewege de kuiten, maar het laatste stuk moesten we van de blokken af, omdat ze scheef lagen. Toen kwam het ongeveer tot kniehoogte.
Dat was leuk. Het water was ontzettend helder en heerlijk fris, niet echt koud of zo. Best wel lekker zo´n onverwacht voetbad!
Het pad ging daarna weer verder door het bos.
We wisten al dat we alletwee veranderd zijn door de camino, maar we zijn er daar achter gekomen dat we nog steeds van venus en mars komen. We kunnen natuurlijk niet alles hebben, toch?

Op een gegeven moment dacht ik - en zei Nico - dat we waarschijnlijk op het pad liepen naar de bron van zijn vader. Niet echt zijn vaders bron natuurlijk, maar vroeger liepen we daarheen met een karretje met plastic flessen en die vulden we daar dan. Hadden ze voorlopig weer goed drinkwater. En het was ook zo: 5 minuten later waren we daar.
Daarna is het nog maar een halfuurtje of zo naar Muxia.
Eerst maar even langs de herberg om te horen of de bagage er inmiddels was. Tegen beter weten in eigenlijk; wij waren nog niet gebeld en Spanair nam - zoals we inmiddels weten - gewoon de telefoon niet op. Daarna liepen we door naar beneden, naar de boulevard. Daar troffen we Luciano, Toniño, Cynthia, Lupe en Toon, in die volgorde. Best wel emotioneel bij iedereen. Na het begroeten, bekloppen, enz. smaakte ons drinken overheerlijk. Overnachten mochten we bij Luciano, ook weer opgelost.
Steeds meer bekenden kwamen voorbij en werden begroet. Niet alleen bekenden uit Muxia, maar ook medepelgrims.
De vermoeidheid mocht toeslaan, dat kon niemand meer wat schelen.

We waren er! Op het eindpunt!