Hier ben ik nog weer even. Jullie hadden nog een afsluitend verhaal te goed van me en nog wat foto´s.

Nadat ik de camino voor mezelf in de kathedraal had afgesloten, heb ik Cristina en Martin opgezocht. Gedrieën hebben we op een terrasje van de zon genoten en later nog wat door de stad en het park gewandeld. Heerlijk weer was het.

's Avonds hebben we ons te goed gedaan aan wat tapas (salpicón en gepofte aardappels met saus). Nadat ik de rugtas had overgebracht naar het pension, met Cristina nog een bak leut gehaald en weer een lang en goed gesprek had. Daarna zijn we naar de bushalte gewandeld, zodat ik wist hoe laat ik de volgende dag de deur uit moest. Vervolgens voor de derde keer afscheid genomen van haar en Martin (we bleven elkaar steeds weer tegenkomen).
Op de kamer eerst de rugtas leeggehaald, alles weggeknikkerd wat ik niet meer nodig had en daarna weer zo ingepakt dat ik de volgende dag het minste werk zou hebben tussen opstaan en weggaan. Het was weer even wennen met al die geluiden van de stad die 's nachts gewoon doorgaan.

De volgende morgen bij de bushalte werd duidelijk dat de vulkaan op IJsland weer een aswolk had uitgespuugd. We zouden wel zien tot hoever we richting Nederland konden komen.
In de bus naar het vliegveld zat ik naast een Australische. Ook zij bleek vrijwilligerswerk te doen in een hospice (zoals bijna alle andere dames met wie ik tot een diepgaander gesprek kwam. Frappant hè?) Toen we in Barcelona uit het vliegtuig stapten, stelden we onszelf ook nog even aan elkaar voor :-). Zij heette Gabrielle. "Hé wat leuk, mijn zoon heet Gabriel."
"Da's nou grappig" vond zij "mijn dochter heet Clara". Toeval? Nee, natuurlijk niet!

Het vliegtuig naar Amsterdam was zoals verwacht uitgevallen, maar uiteindelijk lukte het me om op een vlucht in te checken die diep in de nacht vertrok. Blij toe, want in Barcelona heeft men nog niet van makkelijke stoelen voor gestrande reizigers gehoord. Bij de gate waren op één na alle restaurantjes gesloten en laten sommige daarvan nou ook bankjes hebben! Ik lag net een uurtje te pitten, toen een schoonmaakster een hoop stampei maakte. Dit kon toch allemaal niet! Wie dachten we wel niet dat we waren! Ze had de politie gebeld, dus we konden maar beter maken dat we wegkwamen!

Ik besloot me slapende te houden en pas op te staan als oom agent me kwam arresteren. Jammer voor de schoonmaakster, maar ik vermoed dat hij het te druk had. Om een uur of 3 konden we in het vliegtuig stappen. Iedereen was vrijwel direct onder zeil. Ik kwam weer bij mijn positieven toen er gemeld werd dat we gingen landen.