En het bedrag is.......

Natuurlijk hebben jullie nog een bericht te goed van me: het totaalbedrag wat er aan sponsorgeld binnengehaald is.

2 oktober j.l. tijdens de reisleidersvergadering mocht ik het bedrag symbolisch overhandigen aan de oude (Connie en Ben) en nieuwe reisleiding (Marieke en Frans) van de bootreis.
Tijdens de reisleidersvergadering? Wat deed je dáár nou? zullen jullie je misschien afvragen. Nou, dat zal ik jullie vertellen.
Wij - Ria Wit en ik - waren daarbij, omdat we sinds kort ook reisleider bij Mensen voor Mensen zijn geworden, en wel van de 40+-reis. En daar hebben we hartstikke zin in.
Maar ik dwaal af. Nadat het bedrag overhandigd was, kreeg ik uit handen van Connie een schitterend plateau, beschilderd met allemaal jacobsschelpen, symbool van de pelgrims die op weg zijn naar Santiago de Compostela. En precies in "mijn" kleuren....

Natúúrlijk had het niet gehoeven, maar ik ben er wel erg blij mee. Het raakte me bovendien, omdat de voettochten mijn leven behoorlijk hebben veranderd. Dit plateau zal daarom een heel mooie plek krijgen.

We kregen meteen weer een gedeelte van het bedrag terug, zodat wij ook wat reserves hebben voor onze eerste reis. Hartstikke bedankt, Marieke en Frans!! Dit is natuurlijk van harte welkom!

Maar ik zal jullie niet langer in het ongewisse laten.
Nico had ook zijn bedrage geleverd door zijn collega's bij de enkels te vatten en hun de zakken leeg te schudden voor zijn Camino Francés. Dit heeft een bedrag van $ 1.163,50 opgeleverd.
Het totale sponsorbedrag kwam daarmee - op een enkele euro na - op

============
€ 4.800
============

En mocht iemand toevallig nog wat geld kwijt willen, dan kan dat natuurlijk altijd. Vanaf nu mag dit weer op de algemene rekening van Mensen voor Mensen zelf, t.w. 41.66.03.459.

Dank jullie wel, alle goede gevers.
We zijn diep onder de indruk van de spontane reactie van alle sponsors, waardoor we dit fantastische bedrag bij elkaar hebben gekregen.
Hierdoor hebben we wat meer armslag om de gasten van Mensen voor Mensen een fijne vakantie te bezorgen.

DANK DANK DANK

Weer Santiago de Compostela

Gisterochtend hebben we op een mooie manier het overlijden van Rosi weer een beetje af kunnen sluiten. Ik ben blij en dankbaar dat wij daar ook bij mochten zijn.

In de middag hebben we een heel regiment kaarsen aangeschaft en in de kerk van La Barca allemaal aangestoken. Eerder hadden we er nog geen mogelijkheid toe gehad en eigenlijk vind ik het wel mooi dat het op het eindpunt in het uiterste puntje van Muxia wel kon. De kaarsen hebben een dagenlange brandtijd en zijn voor iedereen die om welke reden dan ook wat steun nodig heeft, geestelijk of lichamelijk.
Dat iedereen de kracht mag ontvangen om om te gaan met datgene wat op zijn of haar pad komt. We denken aan jullie.

HEEL VEEL LIEFS ALLEMAAL EN EEN DIKKE KNUFFEL UIT SANTIAGO DE COMPOSTELA VAN
NICO EN CLARY

P.S.: een medepelgrim gaf ons nog een (gedeelte van een) gedicht mee van Robert Frost:

Two roads diverged in a wood, and I -
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Twee wegen in een bos liepen uiteen, en ik
ik nam die het minst begaan was,
en dat heeft al het verschil gemaakt...

P.S. P.S.: we zijn vanmorgen langs de luchthaven geweest: heb de rugtas weer terug!
Nu kunnen we echt onbekommerd genieten van de laatste paar dagen!

21ste etappe: Finisterre - Muxia

Mede omdat we wisten dat Antonio, Cynthia en Lupe in Muxia waren, zijn we in alle vroegte opgestaan. Dan zouden we ook nog wat meer tijd met elkaar hebben.
Terwijl we in de haven een bak koffie en thee dronken, begon het hevig te regenen. Ik mocht de poncho aan en Nico de regenjas die we de dag ervoor aangeschaft hebben (ik dacht toen dat het een poncho was, had ik ook in m´n handen gehad). Voordat we goed en wel de straat uit waren, was het praktisch droog. Omdat de lucht nog te donker was om goed te kunnen onderscheiden of het wel of niet regenwolken aan de hemel waren, hebben we het plastic spul nog maar even aangehouden.
Dat duurde totdat ik moest. Even ter verduidelijking: ik ben namelijk een rechtgeaarde De Reus, en in die familie werkt de doorstroming het best als er even geen WC in de buurt is. (Het zit tussen de oren, ik weet het...) Tussen de anijsplanten dan maar, een prima luchtverfrisser op natuurlijke basis! Ik vermoed dat ik iets verkeerds gegeten had, want ik mocht ook nog een keer tussen de varens en aan de rand van een weiland. Zonder luchtverfrisser.

Het eerste uur viel er af en toe een spetje regen, maar daarna was het echt over. Het was een schitterende wandeling, meestal door het bos. Toen het nog donker was, hoorde je heel voorzichtig een vogel gaan fluiten. Naarmate het lichter werd, kreeg die steeds meer bijval, totdat het er overweldigend vogelkoor om je heen was. Je wordt er als het ware in gedompeld.

Bij deze etappe waren de "stralen" van de schelp naar beneden gericht. Een pijl in het verlengde wees naar M (Muxia) en de pijl terug naar F (Finisterre, of Fisterra in Gallego).
De varens waren inmiddels flink gegroeid, zo rond de 1 m hoogte.

Als je in het bos om je heen keek, zag je ook die zee aan varens, heel apart. Daarbij kwam er in een bepaald gedeelte ook het ruisen van de zee. We zagen hem toen nog niet, maar horen deden we hem wel. Ook gingen we door boerendorpjes, maar veel levende zielen hebben we onderweg niet gezien.

Hele stukken gingen we over paden waar stortbuien hun sporen hadden achtergelaten: takken, stenen, hopen dennennaalden, eucalyptusbladderen en -schil van de bast, en diepe geulen door het water uitgesleten. Hier moet je niet lopen als het schemert of donker is, want je breekt geheid je nek. Het was overal vochtig, mogelijk door mist of dauw, maar het kan ook zijn dat we achter de regenbui aanliepen. De geur was heel intens. Behalve de gewone bosgeuren ook de geur van bloemen (best wel veel kamperfoelie). Ik denk dat ik er toch weer één gaan aanschaffen.
Halverwege hebben we in Lires gepauzeerd. We moesten daar een stempel halen, anders kregen we de laatste niet in Muxia.

Toen we aan de koffie zaten, werden we al ingeseind door medepelgrims die in omgekeerde richting gingen, dat we moesten pootjebaden.
En dat klopte: een goeie kilometer verder moesten we een watertje over. Er lagen heel grote blokken steen in, zodat het een soort zebrapad was. Alleen met wat grotere tussenstukken en niet allemaal boven water. Mijn schoenen maar uitgedaan en op mijn blote kakkies erdoor. (Sorry Henk, aanhouden was geen optie, want m´n bagage was er nog ff niet en m´n andere sokken hingen aan Nico´s rugtas te drogen.) Bij een paar stenen kwam het water tot halvewege de kuiten, maar het laatste stuk moesten we van de blokken af, omdat ze scheef lagen. Toen kwam het ongeveer tot kniehoogte.
Dat was leuk. Het water was ontzettend helder en heerlijk fris, niet echt koud of zo. Best wel lekker zo´n onverwacht voetbad!
Het pad ging daarna weer verder door het bos.
We wisten al dat we alletwee veranderd zijn door de camino, maar we zijn er daar achter gekomen dat we nog steeds van venus en mars komen. We kunnen natuurlijk niet alles hebben, toch?

Op een gegeven moment dacht ik - en zei Nico - dat we waarschijnlijk op het pad liepen naar de bron van zijn vader. Niet echt zijn vaders bron natuurlijk, maar vroeger liepen we daarheen met een karretje met plastic flessen en die vulden we daar dan. Hadden ze voorlopig weer goed drinkwater. En het was ook zo: 5 minuten later waren we daar.
Daarna is het nog maar een halfuurtje of zo naar Muxia.
Eerst maar even langs de herberg om te horen of de bagage er inmiddels was. Tegen beter weten in eigenlijk; wij waren nog niet gebeld en Spanair nam - zoals we inmiddels weten - gewoon de telefoon niet op. Daarna liepen we door naar beneden, naar de boulevard. Daar troffen we Luciano, Toniño, Cynthia, Lupe en Toon, in die volgorde. Best wel emotioneel bij iedereen. Na het begroeten, bekloppen, enz. smaakte ons drinken overheerlijk. Overnachten mochten we bij Luciano, ook weer opgelost.
Steeds meer bekenden kwamen voorbij en werden begroet. Niet alleen bekenden uit Muxia, maar ook medepelgrims.
De vermoeidheid mocht toeslaan, dat kon niemand meer wat schelen.

We waren er! Op het eindpunt!

20ste etappe: Olveiroa - Finisterre

Vannacht niet lekker geslapen. Op een gegeven moment werd ik wakker en dacht: ik zal er zo wel uit moeten. Kijk ik op de wekker, is het kwart over 1. Daarna was ik erg rusteloos tot ik er om half 6 uit "mocht". Ik mocht het shirt van Nico aan, want het mijne was nog niet droog. Het was fris, dus ook de softshell aan.

Het restaurant waar om 7 uur ontbijt werd geserveerd, bleek een flink stuk van de weg te liggen, eerst sterk dalend, daarna sterk stijgend. En als er dan toch gestegen moest worden, dan op de camino zelf!
Uiteindelijk ontbeten in Hospital. Ze weten de prijzen wel hoor, als er niet te veel aanbod is. Zowel dit restaurant (het laatste voor de eerstvolgende 15 km tot Cee) als onze kamer. Dat was een kale bedoening met alleen twee bedden, een kast, en los matras tegen de muur en een stoel. Zelfs de lamp was kaal en ook gordijntjes ontbraken. De badkamer was op de overloop, gemeenschappelijk. En daar dorsten ze ook nog € 40,-- voor te vragen.

Het gebied waar we doorheen gingen was mooi: glooiend met afwisselend bos en velden. Er was een groot deel met jonge aanplant; daar was eerder een bosbrand geweest.
Het was leuk om de zee te ontdekken. Nico zei al dat het na de volgende heuvel zichtbaar zou moeten zijn en dat klopte. Twee pelgrims die voor ons liepen, slaakten grote vreugdekreten.

Om half 12 liepen we Cee binnen. Eerst even lekker op een bankje gezeten, want pauzeren onderweg was er nauwelijks bij, op het ontbijt na dan. We hadden inmiddels begrepen dat er feest in Cee is, dus naarstig op zoek naar een internetcafé. Vandaar hebben we nog twee verslagen de wereld in kunnen sturen en toen was het sluitingstijd. Nog even op een terras een hapje gegeten en daarna weer op weg.

Na een km of 6-7 begon het te motteren. We hoopten dat het was zeedamp zou zijn, maar het bleek later echte regen te worden. Ik mocht de poncho van Nico aan. Hij deed de hoes over de rugzak en bleef zelf in een mouwloos shirt lopen. Dat was het toch niet helemaal. Na een kilometer hebben we een taxi besteld bij een barretje (waar kroegjes al niet goed voor zijn...). De bus was al eerder langs geweest en de volgende zou pas over een uur of 2 komen.

In Finisterre aangekomen, gingen we eerst op zoek naar de gemeentelijke herberg in de hoop dat daar de rugtas gebracht was. Die - de herberg dus - bleek te worden verbouwd en zat nu tijdelijk bij de haven. Niet gebracht dus. Balen!
Hebben daarna een paraplu, wat ondergoed, sokken en een poncho gekocht. Alles wat ik aan had, was aan een fatsoenlijke wasbeurt toe.
Zit nu in een korte broek van Nico te internetten en hijzelf heeft zijn thermohemd met lange mouwen en zijn lange broek aan. Gelukkig was mijn eigen T-shirt weer droog en kon ik met goed fatsoen van de kamer af. Straks even de droger controleren en dan zijn we weer helemaal klaar voor morgen: 30 km naar Muxia.

We hadden besloten om niet naar de toren te gaan, omdat alles helemaal grijs was van de mist. Bovendien hadden we hem al eens eerder gezien, dus daar hoefde het niet voor.

Van Nico weet ik dat ze in Muxia geen internetshop hebben, dus moeten jullie even geduld hebben voor een volgend verslag.

Toedeloetje!

19de etappe: Negreira - Olveiroa

Om kwart over 7 gingen we lopen, ruim 33 km op het program. Het was bewolkt; lekker wandelweer, een graad of 15.

Weer veel bloemen gezien (rode klaver, vlinderbloem, een soort paarse korenbloem, broertjes/zusjes van de paardenbloem, (dop)heide, sleutelbloem, madeliefjes als rotsbloem(!), heerlijk geurende kamperfoelie en nog veel meer. Het eerste gedeelte liepen we door het bos. Daar hing echt zo´n lekkere boslucht: dennengeur vermengd met aarde en afgewisseld met de eucalyptusgeur. Wat ruikt die boom toch lekker!

Later werden het meer maïsvelden in verschillende groeistadia, van 30 cm tot al bloeiende exemplaren van ruim 1,80 m hoogte

Om een uur of 12 brak de zon door, maar door het constante windje werd het niet echt heet, gelukkig. Het zal 20-23 gr. geweest zijn, schat ik zo.

De pauze namen we bij een barretje, waar een deel van het terras overschaduwd werd door een vijgenboom. Mens wat zaten we daar lekker! Nico nam een broodje chorizo en ik een met salchichon, heerlijk!

Daarvandaan hadden we nog 2 x contact gehad met Transavia. Ze wisten me te vertellen dat de bagage die middag zou worden afgeleverd op Santiago. Of ik het daar op kon komen halen. Dat wordt een beetje lastig; ben te voet.

Ze vroegen me weer de overnachtingsplaatsen voor de komende dagen (had ik al doorgegeven aan de balie), maar ik hoop echt dat het vandaag wordt gebracht.

Na de volgende 2 uur wandelen even lekker in het veld in de schaduw een siësta gehouden. Kan ik iedereen aanbevelen, daar knap je van op!

Om ca. 6 uur kwamen we aan in Olveiroa. De bagage was nog niet bij de herberg gebracht. Als het alsnog zou komen, zou ze het ons laten weten.

Omdat we daar min of meer rekening mee hadden gehouden, hadden we onderweg toch maar een kamer geboekt in een pension. Is maar goed dat we dat gedaan hebben, want zowel de herberg als het pension was vol. Alleen voelen we ons wel een beetje getild: een kale kamer met 2 bedden en een kast en een los matras tegen de muur. Badkamer op de gang, een handdoek p.p en stukje zeep en helaas geen shampootje erbij om m´n shirtje en BH uit te wassen. M´n broek wil ik ook nog aan als we een hapje gaan eten en m´n sokken kan ik nog niet wassen, want die zijn never nooit droog morgenochtend. Er is hier geen enkele winkel en jullie willen echt niet weten hoe m´n sokken inmiddels ruiken....

Morgen weer zo´n lange afstand naar Finisterre.

Duimen jullie mee dat de bagage gebracht wordt vandaag?

Tot kiekes!

18de etappe: Santiago - Negreira

In alle vroegte ging we op weg naar Schiphol. Luís van Fatima bracht me weg. Alles liep lekker: geen vertraging, goeie vlucht.

Na de landing meldde de gezagvoerder dat ze een goed en een slecht bericht had. Het goede was dat het mooi weer was in Barcelona en de temperatuur 25 gr. Het slechte was dat onze bagage niet meekomen was.

Nee, hè! Zat ik er net een stukje over te lezen in een oude krant (ik liep een paar dagen achter) en nu overkomt het me zelf.

Omdat ik vooraan zat in het vliegtuig, was ik als als eerste bij de balie "Lost and found". Alle gegevens achtergelaten en verder maar wachten op de dingen die komen gaan. Er waren een paar mopperende passagiers, maar de meesten accepteerden het met gelatenheid.

Een geluk met een ongeluk is, dat ik nou de eerste en misschien ook de tweede dag niet zoveel hoef te sjouwen, haha! We gaan het allemaal beleven en creatief met de mogelijkheden omgaan.

Verder een beetje rondgebanjerd tot het tijd was om de vlucht naar Santiago te nemen. In die tijd er € 7,-- tegenaan gegooid voor een shirtje in de uitverkoop. Leek me wel handig als ik ´s avonds wat uit wilde wassen, of voor de nacht. Ik kan moeilijk in m´n nakende niksie op bed gaan liggen, toch? Tenslotte had ik nu ook geen slaapzak. Nu nog inlegkruisjes, ook geen overbodige luxe als je maar 1 onderboek ter beschikking hebt, en een tandenborstel. Verder zien we wel. De bagage zou zo snel mogelijk worden nagezonden.

Zit nu in het vliegtuig naar Santiago, waar Nico op me staat te wachten. Heerlijk vooruitzicht om hem weer te zien!

-----

Volgens de gezagvoerder was het 24 gr. in Santiago, mooie temperatuur.

Ik was natuurlijk ook zo door de douane heen, ik had letterlijk niks om aan te geven.

En ja hoor: daar stond-ie! Ik had hem eerst niet in mijn gezichtsveld, keek een beetje voor me en naar links en rechts. Hoorde ik hem opeens roepen: staat-ie pal naast de deur, maar hij was net uit het zicht toen ik eruit kwam.

Zo fijn om hem weer te zien. Stonden we daar aan mekaar vastgeklemd, ieder aan een kant van het hek. Toen maar even doorgelopen, want ik stond nog steeds praktisch in de doorgang, en daar nog eventjes dunnetjes overgedaan.

Omdat de bus naar Santiago net voor ons neus wegging, hebben we - heel luxueus - een taxi genomen. In Santiago nog wat foto´s van onszelf genomen bij de kathedraal, want die hadden we alletwee nog niet. Daarna nog de tandenborstel, de feestvlaggetjes en water gescoord. Daarna gingen we op weg. Het was inmiddels half 3 en de temperatuur was pittig warm inmiddels. Dat zou buiten de stad wel beter worden. Dacht ik. Dat was dus niet zo: het werd alleen maar heter en ik voelde me steeds minder happy. Een paar keer gestopt in de schaduw om even bij te komen.

Bij één van die keren, hoorden we flink geknetter. Het leek wel het knetteren van vuur, maar we roken en zagen niks. Nou wilde ik weten ook waar het vandaan kwam! Bleken het de zaaddozen te zijn van een soort brem die telkens openknapten in de hitte!

Door gingen we weer. Op een gegeven moment had ik het bloedje heet, maar ik had ook kippenvel. Dat klopte niet, vond ik. Afkoelen dus - in een bushaltehokje. Later weer door.

Op een gegeven moment zagen we een barretje: dicht. Hè wat jammer! Wel minstens een halfuur op een stoel in de schaduw gezeten en in het gras gelegen. Toch maar weer door, want zo schiet het niet op.

We kwamen bij een restaurantje wat wel open was en daar hebben we ijskoude drankjes genomen, heerlijk! We hadden besloten dat ik verder met de taxi zou gaan, omdat ik zo´n moeite had met de warmte. Nico ging verder lopen.

De taxichauffeur wist me te vertellen dat het op dat moment 33 gr. was en om een uur of half drie 37. Geen wonder dat ik er beroerd van werd! Ik dacht dat het misschien een combinatie was van slaaptekort en onwennigheid (had een week daarvoor voor het laatst gewandeld), maar het was dus gewoon te heet voor me!

In het hotel heb ik eerst even m´n shirtje uitgewassen en ben lekker gaan pitten. Drie uur later was Nico er ook, de kanjer.

Nadat hij zich had opgeknapt, gingen we beneden wat eten.

De ober was een verhaal apart: het was een kruizing tussen Bueno de Musquita en Manuel van Fawlty Towers, behalve dat hij ook nog slofte en een beetje beduimeld overhemd aan had.

Daarna op het terras nog een afzakkertje genomen en veel over elkaars camino en de medepelgrims gepraat. (Wees maar niet bang hoor Sarah, hij vertelt geen dingen die in vertrouwen verteld zijn.)

Om half 1 maakten we een einde aan deze lange eerste dag samen op de camino. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Het nuttige met het aangename verenigen

Hallootje, daar ben ik weer!
Na terugkomst uit Spanje heeft het even geduurd voordat ik weer in het 'normale' ritme zat. Vooral de overvloed aan informatie heb ik bewust buitengesloten, nog steeds doe ik dat wel eigenlijk. De TV heb ik maar heel weinig aanstaan, net als de radio. En telefoneren doe ik ook nog maar mondjesmaat. En al die krantenberichten met vervelend nieuws nodigen ook niet echt uit tot lezen. Dat zijn toch wel de sporen van de Camino.

Het wandelen stond ook een beetje op een laag pitje, tot de afgelopen paar weken. Er waren weer wat kilometers af te leggen, want in Spanje wachten me nog een paar lange etappes.
Zo ging ik afgelopen zaterdag lekker vroeg op pad om de ergste hitte voor te zijn. Het doel was via Wijk aan Zee naar het Heemskerker strand te lopen.

Als ik dan toch moest lopen, kon ik het me wel zo aangenaam mogelijk maken. Een parasol had ik op de rugtas gebonden, badkleding en drinken mee en gaan.

In Wijk aan Zee had ik wat fruit gekocht: zo'n lekkere sappige watermeloen. Ze sneden het stuk voor me in 3 moten, zodat ik het er goed af kon happen. En nog een heerlijk mueslibroodje. Beslist een aanrader! (bij de Spar).
In het duin kon ik met behulp van de kaart de beboste paden uitkienen, zodat ik grotendeels in de schaduw kon lopen. Alleen stonden de banken net in de zon. Dan maar even daarnaast op de grond in de schaduw gaan zitten, want ik was wel toe aan een pauze. Het broodje en 2 moten werden daar verorberd. Heerlijk, het sap liep langs m'n kin!

In m'n zoektocht naar schaduw ben ik tweemaal de verkeerde kant op gelopen, maar de stand van de zon maakte me daar op attent. Uiteindelijk op het strand aangekomen. Ik was nog nooit op Heemskerkse strand geweest. Het was er aardig druk, maar in vergelijking met Wijk aan Zee viel het wel mee.
Eerst de parasol opgezet en - lekker ouderwets - m'n drinkpakjes en -flesjes in het zand begraven, zodat ze niet nog warmer werden. Badpak aan en de zee in. Het water was prima van temperatuur, maar ben er niet zo lang in gebleven. Reden: kwallen; daar ben ik geen fan van. Deze waren met een bruine streep en de maten varieerden van 5 tot 25 cm doorsnee. Maar toch lekker afgekoeld en daarna onder de parasol een boekje gelezen.
Toen ik daar zo zat, wist ik weer waarom ik het strand vroeger zo leuk vond. Heerlijk dat even niks hoeven.

Om een uur of 6 de boel maar weer opgebroken en ingepakt en over het strand naar Wijk aan Zee en verder naar huis gelopen.
Toen ik thuis was, wist ik ook weer waarom ik het strand níét leuk vond: overal zand!
Maar het was wel een lekker dagje geweest en je wordt er zo heerlijk rozig van....

Nog een paar nachtjes slapen en dan vlieg ik naar Santiago. Zie ik eindelijk Nico weer na al die weken. Gelukkig bestaat er telefoon en e-mail, dus helemaal gescheiden waren we niet.
Samen gaan we de afsluitende etappes afleggen naar Finisterre en Muxia. Daar kijk ik naar uit. En misschien kan ik ook nog een paar van zijn vriendinnen ontmoeten, wie weet...

Maar voor die tijd eerst nog met zus, schoonzus en vriendin naar André Rieu in Maastricht: dat lijkt me helemaal geweldig!

Sponsortocht (Fundraising walk) voor Mensen voor Mensen

Below the photos you will find the English translation.

Mensen voor Mensen is een vereniging, die vakanties verzorgt voor mensen met een lichamelijke beperking. Deze vereniging draait uitsluitend op vrijwilligers die zich op verschillende fronten inzetten. Als begeleider zijn zij de handen en voeten van hun gast. Zelf ben ik al een aantal keren mee geweest als begeleider/quizmaster.
Ik vind dat deze vereniging wel een steuntje in de rug verdient.
Om die reden heb ik Mensen voor Mensen als goed doel aan mijn voettocht naar Santiago gekoppeld.

De 17 etappes van Oviedo naar Santiago de Compostela zijn inmiddels afgelegd en daar kijk ik met grote voldoening op terug. De afsluitende 4-5 etappes naar Finisterre en Muxia, over een afstand van ca. 120 km, loop ik samen met mijn man Nico. Hij is nu via de Camino Francés op weg naar Santiago en half juli voeg ik me daar bij hem.

Wie Mensen voor Mensen ook wil sponsoren - al dan niet via de etappes en/of kilometers -, kan het bedrag dat men daarvoor in gedachten heeft overmaken op rekening nr. 1513.513.761 t.n.v. C.M.M. Barrientos-de Reus.

Op 8 juni j.l. 2010 was de tussenstand van de sponsortocht € 2.891,50.

DANK AAN ALLE GOEDE GEVERS, we zijn heel blij met jullie!

Mensen voor Mensen (People for People) is a charity run by volunteers. They do their utmost to enable physically disabled people to go on holiday in a way as normal as possible. As companion they are the "hands and feet" for their guest. For several years I have made myself useful as a companion, but also as a quizmaster.
In my opinion this organisation deserves some financial help. Therefore I decided to make my trek also a charitable activity for Mensen voor Mensen.

In May I walked the 17 stages from Oviedo to Santiago de Compostela and I look back upon it with great satisfaction. However, there are 4-5 more stages to go from Santiago to Finisterre and Muxia, covering an additional distance of 120 km. At this moment my husband is doing the Camino Francés from the Pyrenees to Santiago. Mid-July I will join him there so that we can do the last stages together.

If you wish so, you can support Mensen voor Mensen by donating a small (or large) sum of money, per km, per stage or just one amount. Every euro (or pound) counts and all proceeds go to the charity.
For a remittance in The Netherlands you can use the bank account no. 1513.513.761 in name of C.M.M. Barrientos-de Reus. From outside The Netherlands you can remit the amount to bank account no.:
(IBAN) NL 96 RABO 0326989692 in name of C.M.M. Barrientos-de Reus in Velsen-Noord. The swift code is RABONL2U.

At June 8^th 2010 an amount of € 2.891,50 had been collected so far.

TO ALL DONORS: THANK YOU VERY MUCH !!! We are very happy with you!