Hallootje, daar ben ik weer!
Na terugkomst uit Spanje heeft het even geduurd voordat ik weer in het 'normale' ritme zat. Vooral de overvloed aan informatie heb ik bewust buitengesloten, nog steeds doe ik dat wel eigenlijk. De TV heb ik maar heel weinig aanstaan, net als de radio. En telefoneren doe ik ook nog maar mondjesmaat. En al die krantenberichten met vervelend nieuws nodigen ook niet echt uit tot lezen. Dat zijn toch wel de sporen van de Camino.

Het wandelen stond ook een beetje op een laag pitje, tot de afgelopen paar weken. Er waren weer wat kilometers af te leggen, want in Spanje wachten me nog een paar lange etappes.
Zo ging ik afgelopen zaterdag lekker vroeg op pad om de ergste hitte voor te zijn. Het doel was via Wijk aan Zee naar het Heemskerker strand te lopen.

Als ik dan toch moest lopen, kon ik het me wel zo aangenaam mogelijk maken. Een parasol had ik op de rugtas gebonden, badkleding en drinken mee en gaan.

In Wijk aan Zee had ik wat fruit gekocht: zo'n lekkere sappige watermeloen. Ze sneden het stuk voor me in 3 moten, zodat ik het er goed af kon happen. En nog een heerlijk mueslibroodje. Beslist een aanrader! (bij de Spar).
In het duin kon ik met behulp van de kaart de beboste paden uitkienen, zodat ik grotendeels in de schaduw kon lopen. Alleen stonden de banken net in de zon. Dan maar even daarnaast op de grond in de schaduw gaan zitten, want ik was wel toe aan een pauze. Het broodje en 2 moten werden daar verorberd. Heerlijk, het sap liep langs m'n kin!

In m'n zoektocht naar schaduw ben ik tweemaal de verkeerde kant op gelopen, maar de stand van de zon maakte me daar op attent. Uiteindelijk op het strand aangekomen. Ik was nog nooit op Heemskerkse strand geweest. Het was er aardig druk, maar in vergelijking met Wijk aan Zee viel het wel mee.
Eerst de parasol opgezet en - lekker ouderwets - m'n drinkpakjes en -flesjes in het zand begraven, zodat ze niet nog warmer werden. Badpak aan en de zee in. Het water was prima van temperatuur, maar ben er niet zo lang in gebleven. Reden: kwallen; daar ben ik geen fan van. Deze waren met een bruine streep en de maten varieerden van 5 tot 25 cm doorsnee. Maar toch lekker afgekoeld en daarna onder de parasol een boekje gelezen.
Toen ik daar zo zat, wist ik weer waarom ik het strand vroeger zo leuk vond. Heerlijk dat even niks hoeven.

Om een uur of 6 de boel maar weer opgebroken en ingepakt en over het strand naar Wijk aan Zee en verder naar huis gelopen.
Toen ik thuis was, wist ik ook weer waarom ik het strand níét leuk vond: overal zand!
Maar het was wel een lekker dagje geweest en je wordt er zo heerlijk rozig van....

Nog een paar nachtjes slapen en dan vlieg ik naar Santiago. Zie ik eindelijk Nico weer na al die weken. Gelukkig bestaat er telefoon en e-mail, dus helemaal gescheiden waren we niet.
Samen gaan we de afsluitende etappes afleggen naar Finisterre en Muxia. Daar kijk ik naar uit. En misschien kan ik ook nog een paar van zijn vriendinnen ontmoeten, wie weet...

Maar voor die tijd eerst nog met zus, schoonzus en vriendin naar André Rieu in Maastricht: dat lijkt me helemaal geweldig!