De Camino Primitivo - voettocht van Oviedo naar Santiago de Compostela

18de etappe: Santiago - Negreira

In alle vroegte ging we op weg naar Schiphol. Luís van Fatima bracht me weg. Alles liep lekker: geen vertraging, goeie vlucht.

Na de landing meldde de gezagvoerder dat ze een goed en een slecht bericht had. Het goede was dat het mooi weer was in Barcelona en de temperatuur 25 gr. Het slechte was dat onze bagage niet meekomen was.

Nee, hè! Zat ik er net een stukje over te lezen in een oude krant (ik liep een paar dagen achter) en nu overkomt het me zelf.

Omdat ik vooraan zat in het vliegtuig, was ik als als eerste bij de balie "Lost and found". Alle gegevens achtergelaten en verder maar wachten op de dingen die komen gaan. Er waren een paar mopperende passagiers, maar de meesten accepteerden het met gelatenheid.

Een geluk met een ongeluk is, dat ik nou de eerste en misschien ook de tweede dag niet zoveel hoef te sjouwen, haha! We gaan het allemaal beleven en creatief met de mogelijkheden omgaan.

Verder een beetje rondgebanjerd tot het tijd was om de vlucht naar Santiago te nemen. In die tijd er € 7,-- tegenaan gegooid voor een shirtje in de uitverkoop. Leek me wel handig als ik ´s avonds wat uit wilde wassen, of voor de nacht. Ik kan moeilijk in m´n nakende niksie op bed gaan liggen, toch? Tenslotte had ik nu ook geen slaapzak. Nu nog inlegkruisjes, ook geen overbodige luxe als je maar 1 onderboek ter beschikking hebt, en een tandenborstel. Verder zien we wel. De bagage zou zo snel mogelijk worden nagezonden.

Zit nu in het vliegtuig naar Santiago, waar Nico op me staat te wachten. Heerlijk vooruitzicht om hem weer te zien!

-----

Volgens de gezagvoerder was het 24 gr. in Santiago, mooie temperatuur.

Ik was natuurlijk ook zo door de douane heen, ik had letterlijk niks om aan te geven.

En ja hoor: daar stond-ie! Ik had hem eerst niet in mijn gezichtsveld, keek een beetje voor me en naar links en rechts. Hoorde ik hem opeens roepen: staat-ie pal naast de deur, maar hij was net uit het zicht toen ik eruit kwam.

Zo fijn om hem weer te zien. Stonden we daar aan mekaar vastgeklemd, ieder aan een kant van het hek. Toen maar even doorgelopen, want ik stond nog steeds praktisch in de doorgang, en daar nog eventjes dunnetjes overgedaan.

Omdat de bus naar Santiago net voor ons neus wegging, hebben we - heel luxueus - een taxi genomen. In Santiago nog wat foto´s van onszelf genomen bij de kathedraal, want die hadden we alletwee nog niet. Daarna nog de tandenborstel, de feestvlaggetjes en water gescoord. Daarna gingen we op weg. Het was inmiddels half 3 en de temperatuur was pittig warm inmiddels. Dat zou buiten de stad wel beter worden. Dacht ik. Dat was dus niet zo: het werd alleen maar heter en ik voelde me steeds minder happy. Een paar keer gestopt in de schaduw om even bij te komen.

Bij één van die keren, hoorden we flink geknetter. Het leek wel het knetteren van vuur, maar we roken en zagen niks. Nou wilde ik weten ook waar het vandaan kwam! Bleken het de zaaddozen te zijn van een soort brem die telkens openknapten in de hitte!

Door gingen we weer. Op een gegeven moment had ik het bloedje heet, maar ik had ook kippenvel. Dat klopte niet, vond ik. Afkoelen dus - in een bushaltehokje. Later weer door.

Op een gegeven moment zagen we een barretje: dicht. Hè wat jammer! Wel minstens een halfuur op een stoel in de schaduw gezeten en in het gras gelegen. Toch maar weer door, want zo schiet het niet op.

We kwamen bij een restaurantje wat wel open was en daar hebben we ijskoude drankjes genomen, heerlijk! We hadden besloten dat ik verder met de taxi zou gaan, omdat ik zo´n moeite had met de warmte. Nico ging verder lopen.

De taxichauffeur wist me te vertellen dat het op dat moment 33 gr. was en om een uur of half drie 37. Geen wonder dat ik er beroerd van werd! Ik dacht dat het misschien een combinatie was van slaaptekort en onwennigheid (had een week daarvoor voor het laatst gewandeld), maar het was dus gewoon te heet voor me!

In het hotel heb ik eerst even m´n shirtje uitgewassen en ben lekker gaan pitten. Drie uur later was Nico er ook, de kanjer.

Nadat hij zich had opgeknapt, gingen we beneden wat eten.

De ober was een verhaal apart: het was een kruizing tussen Bueno de Musquita en Manuel van Fawlty Towers, behalve dat hij ook nog slofte en een beetje beduimeld overhemd aan had.

Daarna op het terras nog een afzakkertje genomen en veel over elkaars camino en de medepelgrims gepraat. (Wees maar niet bang hoor Sarah, hij vertelt geen dingen die in vertrouwen verteld zijn.)

Om half 1 maakten we een einde aan deze lange eerste dag samen op de camino. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Reacties

Reacties

Lyda

Hoi Clary, balen dat je geen bagage had, hopelijk komt het gauw goed. Ik vind het niet zo vreemd dat je zondag niet goed werd, het was ook eigenlijk teveel achterelkaar, ga er hierna van genieten en samen met Nico wens ik jullie nog een fijne vakantie,
liefs van Lyda.

Evelyn

Hoi Clary, heerlijk om na een tijd je mannetje weer te zien he. Dat van die bagage is waardeloos...maar ja die dingen gebeuren nou eenmaal. Ik hoop dat jullie een heerljike tijd hebben samen. Ik vind het heel bijzonder om dit samen met je wederhelft te doen.
Liefs, Evelyn

henk-jan

hoi clary
heb door omstandigheden nu pas ettappe 18 gelezen.
ga de andere ook snel even lezen.
veel succes
en het blijft een plezier om je stukjes te lezen.
ook de groetjes aan nico

henk-jan

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!