Om kwart over 8 ging ik op pad. Hoewel er regen verwacht werd, was het nog steeds droog. De laatste feestgangers van het 1-mei-feest gingen op weg naar huis en verder was het zo´n typische zondagmorgen: rust in het dorp. Zelfs de koeienbellen klonken niet.
Heb vandaag voor het eerst m´n jasje aangehouden. Ik schat dat het tussen de 10 en 15 graden was. Het klimmen lijkt steeds beter te gaan. Òf het is minder steil, òf het gaat me gewoon beter af. Laat ik het maar op het laatste houden, vind ik wel een prettig idee.

Ook hier was het weer uitkijken geblazen op het pad. Er waren minder plassen en smurrie dan gisteren, maar de natte bladeren en losliggende stenen noopten ook tot voorzichtigheid.

In het bos heb ik nog wat foto´s gemaakt met de zelf-ontspanner. Heb best lol gehad in m´n eentje: dan stond-ie weer te laag, dan lag er weer een takje voor, of ik trok net een gek gezicht. Maar uiteindelijk zijn er toch een paar gelukt.
Ben inmiddels zo gefixeerd op het geel van de pijlen, dat ook een pluk paardebloemen of boterbloemen me alert maken.
Heb het oude - inmiddels gesloten - klooster in Obona bezocht. Ik had een korte etappe, dus dat kon wel lijden. Weer terug op de route kwam ik mensen tegen die doorgingen naar Pola de Allande. Kon makkelijk qua tijd, zeiden ze. En de herberg in Borres zou verwaarloosd zijn.
Heb een slag om de arm gehouden. Tot nu toe houden mijn voeten zich prima en dat wil ik graag zo houden. Om op tijd in Pola aan te komen zou ik toch even moeten aanpoten. Bovendien had ik al in de planning om morgenmiddag in Pola een stop te maken om wat te eten, weer wat terug te sturen en deze reislog bij de werken en vervolgens door te gaan na Peñaseita.
Toen ik in Borres aankwam, zat Lorenzo al buiten aan de picknicktafel. Zo´n schattig manneke is dat (je hoeft niet bang te zijn, hoor Nico, zó schattig is hij nu ook weer niet!) Het viel best mee het het "verwaarloosde". Oké, de meubels waren oud, maar als je ziet hoe we soms onder de modder aankomen, zijn nieuwere spullen niet op zijn plaats. De bedden waren goed genoeg en het is droog, daar gaat het tenslotte om. Ook nu weer volle bak: 19 bedden beslapen. Een internationaal gezelschap: mensen uit Mexico, Frankrijk, Duitsland, Spanje, Italië en ikzelf natuurlijk als Nederlandse. De voertaal is over het algemeen Spaans.
Het Mexicaanse meisje dat zulke problemen had met haar voeten, heb ik blij kunnen maken met van die siliconen hielstukjes. Die had ik zelf niet nodig. Als dank kreeg ik later 2 armbandjes van houten kralen die ze zelf gemaakt had. Lief hè?
En als afsluiting van de dag hadden we een prachtige regenboog.