Een monastieke wandeling
Afgelopen zaterdag een monastieke wandeling gemaakt. Een wat? Een monastieke wandeling, een wandeling in stilte. Met de Camino voor de boeg leek me dit alvast een mooie oefening toe. En dat werd het ook!
Uit de inleiding door broeder Adrie bleek dat het niet zomaar een tocht was die zwijgend werd afgelegd, maar waarbij je ook afdaalt in jezelf. Terug naar de basis dus.
In het begin van de 15 km lange wandeling hoorde en zag ik nog van alles: de vogels, het ruisen van de wind, de verscheidenheid van het duingebied, maar gaandeweg ging ik steeds meer in mijn cocon
zitten. Voor een groot deel had ik mijn ogen op het pad gericht, want de paarden en runderen hadden daar bij voorkeur hun sporen achtergelaten. En niet zo zuinig ook!
Maar met een zo grote groep mensen (50-60 personen) in stilte wandelen is een heel bijzondere ervaring. Het gaf een gevoel van eensgezindheid, saamhorigheid.
Na afloop van de wandeling volgde een lichtceremonie in de kerk van de abdij en we kregen allen de pelgrimszegen. Daar was ik heel blij mee, want we waren de week ervoor verhinderd om naar de pelgrimsmis in Amsterdam te gaan. En nu kreeg ik hem zomaar cadeau!
Reacties
Reacties
Toeval bestaat niet Claar, het heeft zo moeten zijn!
Veel succes nog met de voorbereidingen .... !!
Knuffels
Jacqueline
Hoi Claartje
Ik vind het geweldig dat je dit doet en ben enorm trots op je,zou het ook wel willen,maar wandelen is met mijn rug niet echt mijn ding,maar wie weet de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Toin ,toi liefs van lilian
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}